Jedną z podstawowych form psychoterapii jest terapia grupowa. Ma tylu samo zwolenników, co przeciwników twierdzących, że nie przynosi takich efektów jak terapia indywidualna. Według nich terapia indywidualna pozwala zbudować pozytywna relację z terapeutą. Zwolennicy jej jednak wychodzą z założenia, że grupa osób z tym samym problemem tworzą interakcje, skuteczne w terapii.

Praca w grupie uzupełniać może świetnie terapię indywidualna i leczenie farmakologiczne. Grupa zaspokaja szereg potrzeb, akceptację, motywuje siebie wzajemnie. Podczas takiej terapii w grupie można wykorzystać doświadczenia innych, pomysły, metody radzenia sobie  z trudnościami jakie spotkały każdego uczestnika terapii. Pozwala unikać błędów. Dzięki temu, że grupę tworzą osoby z podobnymi problemami nie jesteśmy z problemem sami, nawiązujemy i budujemy relacje, walczymy z lękami, depresją, wychowaniem dzieci, uczymy się trwać w postanowieniach.

Początki w grupach prowadzonych przez organizacje psychologiczne bywają trudne, potrzeba czasu na zaufanie, odwagę mówienia o problemie. Początkowy brak asertywności, właściwego reagowania, radzenia sobie z lękami, złością, odrzuceniem bywają trudne. Z czasem uczestnicy grupy terapeutycznej odnajdują się w różnych relacjach, nabywane umiejętności z sukcesami przenoszą do życia codziennego. To tam, w miejscu bezpiecznym, z grupowiczami którym ufają i się utożsamiają ćwiczą reagowanie n różne sprawy, słowa, sytuacje, zdobywają wiedze na swój temat i otaczającego świata bez uzależnienia czy lęków. Inni uczestnicy inaczej ich postrzegają niż ci, którzy nie zmagali się z podobnymi problemami.

Grupa składa się z różnych osób, w różnym wieku, o różnej płci, z różnym doświadczeniem życiowym, o różnym statusie społecznym. Początkowo niektóre  z tych osób nie wzbudzają zaufania, inni wywołują sympatię. Terapia ma na celu zmianę tych zachowań. Terapeuta obserwuje grupę, nadaje znaczenie interakcjom, przekazując spostrzeżenia grupie.

Do zaistnienia zmiany terapeutycznej w członkach grupy przyczynia się kilka czynników. Omawia się je osobno, ale w rzeczywistości nie działają i nie występują pojedynczo. Są to zaszczepienie nadziei (widząc poprawę u innych), uniwersalność (wszyscy mamy ten sam problem), udzielanie informacji przez terapeutę na różne tematy), altruizm (dawanie czegoś innym), rozwój umiejętności społecznych (dostrzeganie zachowań społecznych), kolektywna rekapitulacja pierwotnej grupy rodzinnej, spójność grupy (udzielanie sobie wsparcia nawzajem w grupie, akceptacja, bezpieczeństwo w grupie), uczenie interpersonalne (w bezpiecznych warunkach możliwe jest ćwiczenie nowych sposobów reagowania), naśladowanie (terapeuty czy członków grupy w swoich zachowaniach), katharsis (ponowne odtworzenie i przeżycie trudnych doświadczeń, pozwalających na odreagowanie tłumionych od dawna emocji, pojmowanie i zrozumienie własnych przeżyć) i czynniki egzystencjalne (poprzez porównanie swoich przemyśleń na temat życia, śmierci, sensu istnienia).

Widać, że grupowe terapie psychologiczne mają sens i potencjał, którego na terapii indywidualnej raczej się nie uzyska. Oczywiście w wielu aspektach terapia indywidualna ma przewagę nad terapią grupową ale obie formy przynoszą łącznie oczekiwane efekty stąd często łączy się obie te formy.